خاطره ای دلنشین از اعتکاف امسال

ظهر روز اول یک روحانی بنگلادشی آمده بودند برای سخنرانی .
نام ایشان : حجه الاسلام نورعالم
سن : حدود 45 سال
دارای اجازه اجتهاد از سه تن از بزرگان
30 سال پیش به ایران آمدند
زبان فارسی را مانند زبان مادری صحبت می کردند . خودشان می گفتند : «وقتی فارسی صحبت می کنم از بنگالی ترجمه نمی کنم بلکه مثل کسی که به زبان مادری صحبت می کنه هستم»
ابتدای ورود به ایران سنی وهابی بوده اند و به قول خودشان از آن متعصب هاش .

پاره ای از صحبت های ایشان :
«بنگلادش حدود 180 میلیون نفر جمعیت داره که 90 درصد مسلمان اند و تنها حدود 200 هزار نفر شیعه هستند یعنی تقریباً صفر ! ما به برکت انقلاب شما به مذهب تشیع نائل شدیم . خیلی های دیگه در خارج از کشور شما از جمله در کشور ما به واسطه انقلاب شما و حرکت حضرت امام خمینی (ره) به این افتخار نائل شده اند .
ما در بنگلادش بسیار در خفقان و نا امنی هستیم. تکفیری ها تونستن به خیلی جا ها مسلط بشن و اگه جایی بفهمن اسمی از شیعه هست برنامه ریزی می کنند برای نابودی آن ها !
ما آن جا اصلاً شیعه بودنمان را اظهار نمی کنیم یعنی جرأت نمی کنیم. بسیار در خفقان هستیم . شما قدر این امنیت تان را بدانید... به راحتی اظهار حب به حضرات معصومین علیهم السلام می کنید به راحتی مراسم های مذهبی برگزار می کنید و ...
می توان گفت تنها کشور اسلامی که بحمدالله از وجود تکفیری ها خالیه ایران شماست . قدر این فضای امن که به برکت انقلاب اسلامی تان به وجود آمده را بدانید .»
در پاسخ به سؤال یکی از معتکفین که پرسید "چگونه تبلیغ تشیع کنیم در میان اهل سنت ؟" گفتند:
« در ابتدا اصلاً نامی از امیرالمؤمنین علیه السلام نباید بیاورید و هرچه می توانید از پیامبر فضیلت و خوبی بگید تا افکاری که نسبت به شما دارند تعدیل بشه .مثلاً اگه ده جلسه تبلیغی بینشان دارید فقط آخر جلسه ی دهم از حضرت امیر علیه السلام بگویید . اصلاً به صحابه و آن هایی که مستحق لعن اند توهین و لعن نکنید که اگر این کار را کردید دیگه اصلاً حرفای دیگه ی شما نمی شنوند . شما امامت و محبت حضرات معصومین را به دلشان بنشانید خود به خود به طور طبیعی این ها دشمن دشمنان اهل بیت می شوند .»
بسیار جلسه، خوب و معنوی بود . به شخصه اشکم برای مظلومی شیعیان خارج از ایران اسلامی جاری شد و همچنین اشک شوق برای امنیتی که داریم . تازه فهمیدم چرا سیدناالقائد در سخنرانی اخیرشان با مادحین فرمودند : «علنی کردن اختلافات، صریح کردن مخالفتهای اعتقادی، به زبان آوردن مطالبی که کینه‌ها را برمی‌افروزد، یکی از وسایلی است که دشمن ما از آن بیشترین استفاده را دارد میکند. حالا [اگر] ما جوری عمل بکنیم که این مقصود دشمن برآورده بشود، این «بَدَّلوا نِعمَتَ اللهِ کُفراً» است. در جلسات نباید کینه‌ورزی‌های مذهبی را زیاد کرد؛ این را چقدر باید تکرار کرد؟ بارها تکرار کرده‌ایم؛ بعضی حاضر نیستند [گوش کنند]. شما اگر بخواهید آن کسی را که موافق مذهب شما نیست و عقیده‌ی حقّ شما را قبول ندارد هدایت کنید، چه کار میکنید؟ اوّل شروع میکنید به مقدّسات او بدگویی کردن و دشنام دادن؟ اینکه بکلّی او را از شما دور خواهد کرد و امید هدایت او را به صفر خواهد رساند. راه این کار این نیست.»
چه چیزی اش را تازه فهمیدم ؟ این که علنی کردن اختلافات کفران نعمت است .