هیأت فرهنگی شهید هادی زاده

3. محبّت متضاد

محبّت در حقيقت، دل دادن به شي‏ء يا شخص مورد علاقه است؛ به بيان ديگر، اگر ارادت و علاقه به چيزي در قلب كسي جا بگيرد، گفته مي‌شود: فلان چيز، محبوب اوست. بدين ترتيب، قلب انسان جايگاه محبّت است. پروردگار عالم، بيش از يك قلب براي هيچ كس قرار نداده است: ﴿ما جعل الله لرجلٍ من قلبين في‏جوفه (سوره احزاب آیه 4)و از سوي ديگر، مي‌دانيم گنجاندن دو مظروفِ متضاد در يك ظرف، موجب فساد هر دو يا يكي از آنهاالبته آن كه حسّاس‌تر است مي‌شود.

حبّ الهي، مانند خورشيد تابان و محبّت به دنيا، مانند شب ديجور ظلماني است. از اين‌رو، هرگز در يك‏جا جمع نمي‌شود: «كما أنّ الشمس و الّيل لايجتمعان كذلك حبّ الله و حبّ الدنيا لا يجتمعان(شرح غررالحکم،ج4) و همچنین:

 كيف يدّعي حبّ الله من‏سكن قلبه حبّ الدنيا(شرح غررالحکم،ج4) از اين رو، اهل‏بيت‏عصمت(عليهم‌السلام) هم خودشان قلبي فارغ از هر چيز و مالامال از عشق به خدا را از او طلب مي‌كردند: «إلهي فاجعلنا ممّن... فرّغت فؤاده لحبّك» (مفاتيح الجنان، مناجات خمس عشرة، مناجات المحبّين، ص237.) و از آن حضرت مي‌خواستند كه نهال شوق به خود را در باغ سينه‌هايشان سبز و خرّم گرداند و سوز محبّتش سراسر قلب‌هايشان را فراگيرد: «إلهي فاجعلنا من الذين ترسّخت أشجار الشوق إليك في حدائق صدورهم و أخذت لوعة محبّتك بمجامع قلوبهم (همان، مناجات العارفين، ص241.) و هم به ديگران توصيه مي‌كردند كه سراسر قلبتان را از محبّت الهي پُر كنيد: «أحبّواالله من كلّ قلوبكم(كنزالعمال، ج16، ص124، ح44147).