توضیحات: زیر مجموعه: مقالات; دسته: قرآن و عترت; منتشر شده در 18 آذر 1396; نوشته شده توسط محمدعلی صدری; بازدید: 855

مقدمه نشزیه هادی شماره 95

السلام علیکم یا اهل بیت النبوه و ...

والذادة الحماة؛

مدافعان حمايتگر

در داستان حضرت موسي(عليه‌السلام) آمده است:

آن حضرت، دختران حضرت شعيب(عليه‌السلام) را ديد كه گوسفندان خود را از نزديك شدن به چاه و از اختلاط با ديگر گوسفندان باز مي‏دارند: و لمّا ورد ماء مدين وجد عليه أُمّة من الناس يسقون و وجد من دونهم امرأتين تذودان.[ ـ سوره قصص، آيه 23] بنابراين، «ذود» تنها به معناي طرد و منع نيست، بلكه به معناي طرد و منعي است كه با باز داشتن از اختلاط با بيگانه همراه باشد.

ائمه(عليهم‌السلام) نيز براي عدم اختلاط شيعيان و پيروان خود با بيگانگان تلاش مي‏كنند و با حمايت‏ها و هدايت‏هاي خود، آنها را از هلاكت و نابودي نجات مي‏دهند. ازاين رو از آن ذوات مقدّس به «أذواد» و «حماة» تعبير شده است. حمايت و دفاع آنها به صورت‏هاي گوناگون قابل تصوّر است؛ مانند:

- ولايت آنها همانند كلمه توحيد، پناهگاه مستحكمي است كه هر كس آن را بپذيرد، داخل اين پناهگاه مي‏شود و از حمايت و امنيت آن برخوردار مي‏گردد:«يقول اللَّه عزّ وجلّ: ولاية علي بن أبي طالب حصني فمن دخل حصني أمن من عذابي»((بحار الانوار، ج39، ص246)..

- با شفاعت خود در روز قيامت، عذاب را از پيروان خود طرد و دفع مي‏كنند

-با عنايات ويژه خود به شيعيان، شرّ دشمنان را از آنها دور مي‏كنند. در توقيع شريف حضرت ولي عصرغ‌ خطاب به شيخ مفيدِ آمده است:

ما هرگز در مراعات حال شما كوتاهي نمي‏كنيم و شما را از ياد نمي‏بريم. اگر مراعات ما نمي‏بود، سختي و تنگي بر شما نازل مي‏شد و دشمنان شما را ريشه‏كن مي‏كردند (ـ بحار الانوار، ج53، ص174)

اين عنايات ويژه ممكن است با دعا و طلب از پروردگار متعالي باشد و شيعيان، مشمول ادعيه زاكيه آن ذوات نوراني گردند و ممكن است با دست‏گيري عملي و مستقيم (البته با اذن الهي) باشد((از پاورقی کتاب:)حقاً بايد گفت: كور است آن چشمي كه در اين جهان پرآشوب كه دشمنان با همه اختلافات، در يك اصل كلي، يعني نابودي دين، قرآن، تشيّع و انقلاب اسلامي برخاسته از مكتب امامت اتفاق نظر دارند، دست پرمهر و عنايت آن حضرت در پشتيباني، دفاع، حمايت، حفاظت و نگهداري از اين نظام، انقلاب و امت را نمي‏بيند).

-تعليم، ارشاد، هدايت و راهنمايي گاهي به صورت تعليم ابتدايي است و گاهي به صورت حلّ شبهات گوناگون فكري و اعتقادي كه اينها در حقيقت، دفاع فكري و فرهنگي است.

-تحمّل آزار و اذيت مقدّر شده براي شيعيان؛ از امام كاظم(عليه‌السلام) رسيده است

خداوند بر شيعيان غضب كرد و من متحيّر شدم كه يا خودم تحمّل عذاب و مشقّت كنم يا شيعيانم. به خدا سوگند كه با پذيرش آن، شيعيانم را حفظ كردم(كافي، ج1، ص260)برخي گفته‌اند:شايد مراد آن حضرت اين است كه شيعيان، با ترك تقيّه و افشاي امر امامت، كار را بدانجا رساندند كه هارون تصميم گرفت يا شيعه‏كشي راه بيندازد يا اينكه آن حضرت را زنداني كند و سرانجام به قتل برساند و...

اشارات

سيستم دفاعي حيات معنوي

زندگي انسان به گونه‌اي است كه همواره ميكرب‏هاي فراواني از راه غذا، هوا، آب و... وارد بدن او مي‏شود. از اين رو دست قادر خلّاق متعالي سيستم دفاعي قوي و نيرومندي را در پيكر آدمي قرار داده كه به محض ورود هر نوع آلودگي، بدن انسان به دفاع برمي‏خيزد و آن بيگانه را طرد مي‏كند. روح جامعه و جان بشريت نيز همواره در معرض هجوم بي‌مان آفات و ميكرب‏هاي فسادانگيز اعتقادي، اخلاقي، اجتماعي و... قرار دارد. از اين رو براي دفاع و حمايت از حريم اصول انساني خود به سيستم دفاعي مناسب نياز دارد. همان طور كه از كار افتادن آن سيستم، بدن را در معرض انواع بيماري‏ها و در نهايت، مرگ و نابودي قرار مي‏دهد، از كار افتادن يا بي ا‌ستفاده ماندن اين سيستم نيز جامعه را از حيات انساني محروم مي‏كند.

شبهه‏هاي فكري همانند ميكرب است. همان گونه كه پيشرفت علم پزشكي و پيراپزشكي، مديون برخورد صحيح با تهديدات ميكرب‏هاي خطرآفرين است، برخورد صحيح و تلاش براي يافتن پاسخ مناسب براي شبهات گوناگون، موجب ارتقاي فكر، اخلاق و فرهنگ جامعه مي‏شود، وگرنه آفت كفر، ارتداد و فساد، جامعه را فاسد مي‏كند. اين شبهات، گاهي فكري و فرهنگي است و گاهي اخلاقي، اجتماعي، سياسي و... .پيدايش و افزايش آن نيز گاهي از روي خباثت و سوء سريرت است وگاهي ناشي از ناآگاهي و جهالت.

هرچند كه همه رهبران خيرانديش و خيرخواه فكري جوامع، سيستم دفاعي آنها محسوب مي‏شوند، ليكن با توجه به اينكه هيچ گروهي به اندازه ائمه اطهار(عليهم‌السلام) خيرخواه جوامع انساني نبوده و نيستند و با توجه به اينكه اين شبهه‏ها از سوي مكتب‏ها و نِحله‏هاي گوناگون مطرح مي‏شود ـ حتي برخي از آنها به ظواهر بعضي از آيات و روايات متشابه استناد مي‏كنند ـ و پاسخ به همه آنها تنها با اتّصال به علم بي‏پايان الهي ممكن است، صحيح‏ترين و اطمينان بخش‏ترين برخورد با اين شبهه‏ها جز از ائمه اطهار(عليهم‌السلام) كه حاملان وحي، راسخان در علم و عالمان كامل به محكمات علوم و معارف هستند، ساخته نيست. از اين‏رو نه تنها توده مردم به حمايت‏ها و هدايت‏هاي آنها نيازمندند، بلكه رهبران فكري جوامع كه بيشتر از ديگران در معرض هجوم شبهه هستند و با آفات بيشتر، بزرگ‏تر و خطرناك‏تري مواجه‌اند ، نيازمندترند.

... .

جوامعي كه سهمي هر چند اندك از فرهنگ حيات‏بخش ائمه(عليهم‌السلام) دارند، اگرچه عوامل فراواني مانع پيشرفت صنعتي و تكامل علمي آنها شده است، ليكن بسياري از اصول و آرمان‏هاي انساني، در صدر ملاك‏ها و معيارهاي ارزشي آنها قرار دارد و از اين جهات تفاوتشان با جوامع مادي بسيار است.

اشكال گوناگون بازداري از گناه

ذَود و دفع خطا از اوصاف فعلي خداي سبحان محسوب مي‏شود و خلفاي الهي در اين جهت مظاهر بازداري خداي سبحان‌اند ؛ زيرا از بيان حضرت علي (عليه‌السلام) كه فرمود: «نحمده علي ما وفَّق له من الطاعة و ذاد عنه من المعصية»[ نهج البلاغه، خطبه 194.] استفاده مي‏شود

كه خداوند به اَشكال مختلف جلوي گناه را گرفته است و از اين لحاظ حمد و ستايش خواهد شد. بنابراين، ذائد و دافع بودن انسان كامل نسبت به خطاهاي جامعه ظهور همان وصف فعلي خداوند محسوب مي‏شود. اين دور نگه داشتن، گاهي با تعليم كتاب و حكمت است، زماني با تزكيه نفوس، وقتي با امر به معروف و نهي از منكر است، گاهي با تعزير و حدّ و... كه به مقتضاي شرايط گوناگون سياسي و تاريخي عمل مي‏كردند.

البته اين منع و بازداري، گاهي به صورت دفع است و زماني به صورت رفع؛ زيرا اثر تنبيه براي خود خاطي، رفع و براي ديگران كه مرتكب خطا نشده، ولي در معرض ارتكاب آن قرار دارند دفع است؛ چنان كه براي خود خاطي نيز نسبت به ارتكاب‏هاي بعدي همين گناه و ساير گناهان دفع به شمار مي‌آيد

. لطف فراگير

دفع مكاره و ذَود موانع توسط انسان‏هاي كامل معصوم، اختصاص به گروهي خاص ندارد؛ هرچند فرقه‏هاي منسوب به آنان بهره بيشتري مي‏برند...