توضیحات: زیر مجموعه: مقالات; دسته: قرآن و عترت; منتشر شده در 16 تیر 1399; نوشته شده توسط محمدعلی صدری; بازدید: 608

قرآن كريم وقتي از طبيعت و مادّه سخن مي‏گويد، بهره‏هاي طبيعي و مادّي را براي افراد عادي و حيوان، مشترك مي‏داند وچنين مي‏فرمايد: متاعاً لكم ولأنعامكم[خدا نعمت‏ها و مواهب مادي را در اختيارتان گذاشت تا وسيله بهره‏برداري براي شما و چهارپايانتان باشد (سوره نازعات، آيه 33 ]، كلوا وارعوا أنعامكم[بخوريد و چهارپايانتان را بچرانيد (سوره طه، آيه 54)]، اما وقتي از توحيد و معرفت الهي سخن مي‏گويد، عالم موّحد را در كنار ملائكه ذكر مي‏كند: و الملئكة و أُولواالعلم. به تعبير امام سجاد (عليه‌السلام) عظمت علم چنين فضيلتي به عالم بخشيده است كه در رديف فرشتگان قرار گيرد.

البته

تقدّم ملائكه بر اولواالعلم در اين آيه و امثال آن فقط يك تقدم ذكري است و دلالتي بر فضيلت ملائكه بر انسان كامل ندارد؛ چون هر چند كه مجموع ملائك از مجموع انسان‏ها برترند، ليكن در ميان انسان‏ها كساني هستند كه از ملائك بالاترند؛ چنان كه در سفر معراج، جبرئيل از رفتن ايستاد و گفت: «لو دنوتُ أنملةً لاحْتَرقتُ»[ اگر به قدر سرانگشتي نزديك شوم، خواهم سوخت. (بحار الانوار، ج18، ص382]، در حالي كه نبّي مكرّم (صلي الله عليه و آله و سلم) به رفتن ادامه مي‏داد. همچنین ماجراي تعليم اسماي حسنا و اِنباي آنها كه به وسيله انسان كامل به ملائكه صورت گرفت، گواه ديگري بر تقدّم علمي انسان كامل بر فرشتگان است.