کدام مکارم اخلاق ؟!

یكی از مسائل كه باید توجه داشت این است كه نسبت به مسائل دینی دقت زیادی باید كرد به این معنی كه هنگام نقل آنها كم و زیادی رخ ندهد چه در مسائل اعتقادی وچه در زمینه احكام و چه در زمینه اخلاق و بلكه سائر موارد فلذا ما در مسائل فقهی به متخصص رجوع می نماییم و به اصطلاح تقلیید می كنیم ، نداشتن دقت كافی در هنگام یادگیری و در هنگام آموزش و بیان ما را دچار اشتباهات فراوانی می كند كه در بعضی از موارد جبران ناپذیر خواهد بود.

 مسأله وقتی جدی تر می شود كه ما قرار است مطلبی را به معصوم نسبت دهیم و به همین خاطر است كه در ماه رمضان بسیار باید مواظب باشیم تا نسبت ناروا به معصومین علیهم السلام ندهیم و هر وقت حدیثی را می خواهیم برای دیگران نقل نماییم احتیاط نموده و بگوییم : « بنابر نقلی كه شده» یا «علی ما نقل»  و یا «بر حسب روایتی كه در فلان كتاب موجود است» و غیره؛ و از اتكا بر حافظه در این زمینه باید به طور جدی پرهیز نمود !!

یک حدیث با چندین صورت:

سلام علی آل یاسین...!(187)

تشنگی به درازا كشيد!

منبع:ماهنامه موعود
سخنراني حجت الاسلام والمسلمين سيدابوالحسن مهدوي اصفهاني
گاهي در روايات «آب» به وجود امام تأويل مي‌شود؛ يعني همچنانكه آب مايه حيات همه چيز است امام و حجت خدا نيز مايه حيات به شمار مي آيد. به عنوان مثال در برخي روايات در تأويل اين آيه كه مي فرمايد:
قل إن أصبح ماؤكم غوراً1 فمن يأتيكم بماء معين2.
بگو اگر آبتان در زمين فرو رود، چه كسي شما را آب روان خواهد داد. آمده است: إذا فقدتم إمامكم فلم تروه فماذا تصنعون.3
هرگاه امامتان را نيابيد و او را نبينيد چكار خواهيد كرد؟
اگر سال 260 هجري يك روز صبح بلند شديد و سراغ امام زمانتان را گرفتيد گفتند غايب شدند، چه كسي مي تواند مجدداً امامتان را ظاهر كند؟
در مصباح الشريعه روايتي از امام صادق(ع) آمده كه ويژگيهاي آب را بيان مي كند. حال با اين نگاه مي خواهيم ببينيم نسبتهاي آب و امام چيست و چگونه مي توان اين ويژگيها را به امام تأويل كرد و چه ثمره هاي عملي مي توانيم از اين بحث ببريم.
ويژگي اول آب به بيان امام ششم(ع)، مقدمه بودن آن براي ورود به بساط الهي است. به عبارت ديگر هر كه مي خواهد نماز بخواند، قرآن تلاوت كند، طواف نمايد و يا هر عمل عبادي ديگري انجام دهد، حتماً بايد وضو داشته باشد و براي وضو نيازمند آب است. ولايت معصومين(ع) هم همين طور است؛ يعني ورود به
باطن و حقيقت همه عبادات بدون ولايت چهارده معصوم (ع) ممكن نيست.
اصلاً مي توان گفت كه حقيقت نماز و ديگر اعمال عبادي چيزي جز شخص «ولي» نيست و از همين روست كه اميرالمؤمنين(ع) مي فرمايند:
انا صلوه المؤمنين وصيامهم.4
من نماز و روزه مؤمنان هستم.
و لذا بي معرفت ولي مطلق حق نمي توان مهمان سفره و بساط رحمت خاص خداوند متعال شد.

سلام علی آل یاسین...!(186)

امت اسلام و امام مهدى (عجل الله تعالی فرجه)

نویسنده: آیت الله سیّدعلی حسینی میلانی
همه ی مسلمانان بر این باورند که این امّت، یک مهدى دارد و در این باره هیچ اختلافى ندارند. رسول خدا صلى الله علیه وآله مردم را از آمدن او آگاه ساخته، آنان را به ظهورش مژده داده و نام ها، صفات، القاب و دیگر خصوصیات او را بیان نموده است.
روایاتى که در این زمینه در کتاب هاى شیعه و سنّى نقل شده از حد تواتر نیز بسیار فراتر رفته است. از همین رو براى مسلمانان در مورد این اعتقاد جاى هیچ اختلافى وجود ندارد. هر کس بر این احادیث اطلاع یابد و پس از تحقیق و بررسى، درستى آن ها را دریابد؛ آن گاه با چنین التفاتى به تکذیب اصل مهدویّت بپردازد، در واقع فرمایش رسول خدا صلى الله علیه وآله را تکذیب کرده است.
در کتاب هاى شیعه و سنّى در صحاح، سنن، مُسنَدها و جوامع روایى دیگر در این زمینه روایاتى نقل شده است. علماى بزرگِ حال و گذشته، کتاب هایى را در همین زمینه به رشته ی تحریر درآورده و روایاتى را که پیرامون امام مهدى علیه السلام از زبان رسول اکرم صلى الله علیه وآله نقل شده، در آن ها ثبت و ضبط کرده اند.
علاوه بر این، آیات فراوانى از قرآن کریم نیز به حضرت امام مهدى علیه السلام تفسیر و تأویل شده است.
با این تفاصیل نمى توان به دیدگاه هاى نادر شمار بسیار اندکى هم چون ابن خلدون تاریخ نگار، وقعى نهاد(1) تا جایى که برخى علماى اهل سنّت نیز در پاسخ به دیدگاه وى در زمینه امام مهدى علیه السلام، کتاب هایى را نگاشته اند.
امام مهدى علیه السلام و نگارندگان مشهور اهل سنّت
اینک نام شمارى از مشهورترین نگارندگان و نویسندگان اهل سنّت را مى آوریم که در طول قرن هاى مختلف تاریخ، به ثبت و نگارش احادیثى که درباره ی امام مهدى علیه السلام آمده، اهتمام ورزیده اند.

سلام علی آل یاسین...!(185)

                                         مقدمه نشریه هادی 59

شهادت امام هادی علیه السلام تسلیت باد!

                                                 السلام علیکم یا اهل بیت النبوه و .. 

                                                 و ورثة الأنبياء؛ {و وارثان پيامبران}

«ورثة» جمع وارث است؛ مثل كسبة و كاسب، حفظة و حافظ.

ارث، سرمايه‌اي است كه بدون بذل هيچ‌گونه كالا يا كار (نظير تجارت و...) به دست مي‌آيد. شرط اصلي آن، انتساب متناسب با مورّث در حوزه اسلامي است كه از آن به «موجب ارث» تعبير مي‌شود. موجب ارث در توارث مادي، انتساب سببي، نظير زوجيت يا انتساب نسبي، نظير پدر و فرزندي و مانند آن است. امّا توارث معنوي، موجبي جز انتساب معنوي مناسب با شخصيت حقوقي مورّث ندارد. گاهي موجب معنوي و مادي، در يك جا جمع مي‌شود و كسي وارث هر دو حيثيت مورّث خود مي‌گردد و گاهي از يكديگر جدا مي‌شود و شخص مورّث، يك حيثيت به ارث مي‌گذارد يا وارث از يك حيثيت ارث مي‌برد؛ چنان كه خواهد آمد.

جلوه ای از کوثر الهی

آیت الله جوادی آملی(حفظه الله): اصرار صدیقه کبرا(سلام الله علیها) این بود که قرآنی زندگی کند؛ حالا آن مقاماتی که در آیه «تطهیر» و «مباهله» هست جای خود دارد. یک وقت است کسی «سبحان الله» می‌گوید و ذکر می‌گوید تا ثواب ببرد، این یک عبادت است؛ اما یک وقت است در همین زندگی روزانه‌اش آیه را تفسیر می‌کند، حدیث را تفسیر می‌کند و فرزندش را با توحید آشنا می‌کند. بنابراین اگر به ما گفتند اُسوه شما این ذوات قدسی است؛ یعنی موحدانه انسان زندگی کند و مواظب باشد که درونش سهم خود اوست تا بتواند این سهم را به صاحب‌سهم دهد؛ به تعبیر دیگران که گفتند او ضمیر زبان‌بسته‌ها را می‌داند، انسان همین را به او تقدیم می‌کند. اگر ـ خدای ناکرده ـ این‌جا جای «وَلِیجَه» باشد, این‌جا جای «بِطَانَه» باشد, این‌جا جای محبّت بیگانه باشد، دیگر انسان آلوده را که نمی‌تواند تقدیم به «الله» کند.

سیدناالاستاد علامه طباطبایی بیان بسیار لطیفی در مورد آیه «مباهله» دارد که می فرمود اینها تنها همراهان پیغمبر نبودند؛ یعنی اینها همراهان پیغمبر نبودند که عاطفه‌برانگیز باشد؛ برای اینکه آیه‌ای که ذات اقدس الهی درباره مباهله نازل کرد این است که ﴿ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَی الْکاذِبینَ﴾، نه اینکه ما به خدا می‌گوییم خدایا تو لعنت بفرست! بلکه ما این کار را می‌کنیم و لعنت خدا را بر کاذبین قرار می‌دهیم، پس جعل به دست ماست. چه کسی چنین قدرتی دارد؟ یک وقت است ما می‌گوییم خدایا عذابت را بر کافرین، کاذبین و مانند آن نازل کن که این دعاست، اما یک وقت خودِ ما عذاب الهی را بر دیگران تحمیل می‌کنیم؛ این آیه این را می‌خواهد بگوید، ما اهل بیت این کار را می‌کنیم.»

سلام علی آل یاسین...!(183)

جمعی از اهالی مازندران و بعضی از علمای تهران :
در زمان عالم ربانی ( حضرت آیة الله العظمی ) حاج ملا محمد اشرفی مازندرانی قدس سره ( متوفی 1315 ق )1 یکی از ثروتمندان آن سامان که صاحب زمین و املاک بسیاری بود ، به بلا و مصیبتهایی مبتلا شد ؛ به طوری که همه ثروتش را از دست داد و امرار معاش او منحصر به غله یک روستای وقفی که ظاهراً متولی شرعی آن بود ، گردید و از حقی که برای این کار از سوی واقف تعیین شده بود زندگیش را می گذراند .
در همین ایام یکی از ثروتمندان اطراف ، مدعی مالکیت آن روستا شد و این مطلب را منتشر کرده بود که آن درست نیست و چون در آن دیار با ثروت و اقتدار بود ؛ لذا طبق ادعای خود شهودی ترتیب داد و در هر محضری که نزاع طرح می شد بر حسب ظاهر شرع ، حکم به حقانیت او نسبت به مالکیتش می دادند . طرف مقابل ( ثروتمند ورشکسته ) که ظاهراً متولی وقف در آنجا بود ، از اجرای این حکم امتناع می کرد .
این مشاجرات طول کشید و دو طرف خسته شدند . بعضی از مصلحین خیراندیش به میان آمده و هر دو را ملزم نمودند که دعوی را به محضر عالم ربانی مرحوم حاجی اشرفی مازندرانی برده و هر چه ایشان حکم کرده تسلیم شوند و به مرحله اجرا بگذارند .

سلام علی آل یاسین...!(181)

استاد شهيد مرتضي مطهري, در چند اثر ارزشمند خود به بررسي مسئله مهدويت و انتظار پرداخته‌اند. يكي از تعابير ارزشمند ايشان, در وصف جايگاه حضرت حجّت(ع) در زمين,‌ تعبير «صاحب» است. در كتاب گفتارهاي معنوي, ضمن بيان حديثي از رسول اكرم(ص) پيرامون امدادهاي الهي نسبت به بشريت به واسطة حضرت مهدي (ع), چنين نتيجه مي‌گيرند:
خدا هرگز دنيا را بي‌صاحب نگذاشته است,‌ و بي صاحب هم نخواهد گذاشت.1
شهید مطهري و فلسفة انتظار

سلام علی آل یاسین (178)

 مقدمه نشریه هادی شماره 58

السلام علیکم یا اهل بیت النبوه و ...

و کهف الوری؛

و پناهگاه مردم

{«كهف»: غاري كه پناهگاه باشد، كهف ناميده مي‌شود.}

بهترين پناهگاه

در اين جمله، ائمه اطهار(عليهم‌السلام) به غاري تشبيه شده‌اند كه پناهگاه مردم است. امام صادق(عليه‌السلام) در جواب نامه محمد بن الحسن بن شمّون نوشت: ما پناه براي هر كسي هستيم كه به ما پناه آورد: «نحن كهف لمن إلتجأ إلينا».[ بحار، ج50، ص299؛ ج69، ص44.] ...روزي پيامبر اكرم(صلّي الله عليه وآله وسلّم) نشسته بودند، امام حسن، امام حسين، فاطمه زهرا و علي(عليهم‌السلام) به ترتيب بر او وارد شدند. با ديدن هر يك از آنان، اشك از ديدگان پيامبراكرم(صلّي الله عليه وآله وسلّم) جاري شد و آنان را اطراف خويش نشاند. برخي از اصحاب از علت گريه سؤال كردند. آن حضرت با بيان فضايلي از هر يك از آن حضرات، اشاره‌اي به ماجراي شهادت آنان كردند. در ضمن فضايل امام حسين(عليه‌السلام) فرمود: حسين از من است... و پناهگاه پناه‌جويان است: «أما الحسين فإنّه منّي... و كهف المستجيرين».[ همان، ج28، ص39.]

اشارات