توضیحات: زیر مجموعه: مقالات; دسته: قرآن و عترت; منتشر شده در 23 تیر 1396; نوشته شده توسط محمدعلی صدری; بازدید: 880

در تشهّد نماز، شهادت به رسالت آن حضرت، پس از شهادت به عبوديت آمده است: «و أشهد أنّ محمداً عبده و رسوله».

(بله)هر كمالي كه در قرآن كريم يا روايات به افراد، اعم از پيامبر و غير پيامبر نسبت داده شده، نخست به جنبه عبوديت آنها نظر بوده است؛ چنان كه ابراهيم(عليه‌السلام) با تكيه بر اين مقام، به بالاترين و عظيم‌ترين مقام، يعني امامت رسيد:

«إنّ الله اتّخذ إبراهيم عليه‌السلام عبداً قبل أن يتّخذه نبيّاً، واتّخذه نبيّاً قبل أن يتّخذه رسولاً، واتّخذه رسولاً قبل أن يتّخذه خليلاً، واتّخذه خليلاً قبل أن يتّخذه إماماً، فلمّا جمع له هذه الأشياء و قبض يده قال له يا إبراهيم: (إنّي جاعلك للناس إماماً) فمِنْ عِظَمها في عين إبراهيم عليه السلام قال: يا ربّ (ومن ذرّيتي)؟ قال: (لا ينال عهدي الظالمين)»؛ خداوند سبحان، نخست ابراهيم(عليه‌السلام) را به عنوان عبد و بنده برگزيد؛ پس از آن، به عنوان رسول انتخاب كرد، آنگاه او را نبي قرار داد، سپس او را به مقام خلّت و دوستي گرفت و در پايان به او فرمود: تو را امام براي مردم قرار دادم. چون مقام امامت در چشم ابراهيم(عليه‌السلام) بزرگ آمد، گفت: آن را در ذرّيه من نيز قرار ده. خداوند با امضاي آن براي ذرّيه صالح و عادل، چنين فرمود: عهد من به ظالمان نمي‌رسد.[ بحار، ج12، ص12؛ اصول كافي، ج1، ص175.]وصول ساير انبيا و اوليا به مقامات عالي نيز به واسطه همين عبوديت بوده است. چنان كه عيسي(عليه‌السلام) به بركت عبوديت، به نبوّت رسيد و كتاب به وي داده شد: قال إنّي عبدالله ءَاتاني الكتاب و جعلني نبيّاً[سوره مریم آیه 30] و ...

از اين جهت، در تشهّد نماز، شهادت به رسالت آن حضرت، پس از شهادت به عبوديت آمده است: «و أشهد أنّ محمداً عبده و رسوله».

برگرفته از نشریه هادی شماره: 90 و 91